بررسی اثر پلاسمای تغلیظ شده با پلاکت (prp) در ترمیم عصب سیاتیک در مدل حیوانی موش صحرایی

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی یکی از مشکلات چالش برانگیز در جراحی ترمیمی مدرن است. پیشرفت های اخیر در درک راه های فیزیولوژیک و مولکولی اثبات کرده است که فاکتورهای رشدی نقش مهمی در تکامل و رژنراسیون عصب محیطی ایفا می کند. هدف این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غلیظ شده با پلاکت بر بازسازی و ترمیم عصب سیاتیک در مدل حیوانی (رت) بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی که در آزمایشگاه حیوانات مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه (س) تهران در مهر ماه سال 1392 انجام شد، 24 رت نر سالم از نژاد sprague-dawley با وزن تقریبی gr 250-200 به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند و پس از بریدن عصب سیاتیک در گروه اول مقدار ml 05/0 از محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به زیر اپی نوریوم در پروگزیمال محل ترمیم و به قسمت دیستال در زیر اپی نوریوم و در گروه دوم به همان میزان نرمال سالین تزریق شد. پس از شش هفته آنالیز رد پا و ارزیابی های نوروفیزیولوژیک و هیستوپاتولوژی انجام شد. یافته ها: تست عملکرد عصب سیاتیک در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به طور قابل توجهی بهتر بود (001/0p=). همچنین تست زمان تاخیر هدایت عصبی در این گروه به طور معناداری کمتر بود (000/0p=). غلاف میلین در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به طور قابل توجهی ضخیم تر بود اما اختلاف تعداد آکسون بین دو گروه از نظر آماری معنادار نبود (298/0p=). نتیجه گیری: به نظر می رسد که prp می تواند نقش مهمی در بازسازی اعصاب محیطی و بهبود عملکرد پس از پارگی عصب و ترمیم داشته باشد.